Wakacyjne refleksje :)

Byłam najpierw w wiecznym mieście Krakowie zwiedzałam, zwiedzałam i jeszcze raz zwiedzałam…i wpajałam w siebie klimat wspaniałego miasta, miasta, które ma duszę przenikniętą historią, muzyką, sztuką, wspomnieniami… Najwspanialszym momentem było to, że mogłam obejrzeć obraz Leonarda da Vinci „Dama z łasiczką” stałam przed obrazem i nie mogłam się napatrzeć… świadomość tego, że dzieło wyszło spod ręki tak wielkiego humanisty i mistrza, a ja je oglądałam, teraz, ponad 5 wieków później. I jeszcze taka refleksja krakowska, idziesz sobie w Krakowie uliczką, nawet najmniejszą a tu nagle kościół :P

Teraz trochę o Bieszczadach…  Jak to mówił chyba Adam Ziemianin: „Bieszczady, warto było tu przyjechać, spotkania z poezją…” i nie mylił się, warto przyjechać w Bieszczady. To zupełnie inny świat, lecz piękny. Ktoś mógłby spytać czy istnieje tu cywilizacja? Odpowiadam, tak istnieje, ludzie mają telefony, działa internet, a wiejskie drogi są często dużo lepsze od tych w innych częściach Polski. Tak wiele się nasłuchałam piosenek o Bieszczadach, miałam pewne wyobrażenia, lecz to co zobaczyłam przerosło moje oczekiwania,  nie spotkałam wprawdzie słynnych bieszczadzkich Aniołów, ale przyroda bieszczadzka jest małą namiastką raju, jak to powiedział Ojciec podczas jednej ze Mszy, na której byłam, że w Bieszczadach najlepiej modlą się świerszcze… coś w tym jest… tajemniczość przyrody, taki zaczarowany świat pełen różnorodnych odcieni i kształtów, każde drzewo, każdy szczyt jest inny, wspólnie tworzą przepiękną całość… zaraziły mnie Bieszczady miłością do siebie i jestem pewna, że kiedyś tam wrócę… Żal mi tylko tamtejszych cerkwi, które zostały zniszczone, większość podczas wojny, a niektóre kilka lat temu. To smutne, że ktoś niszczy tak wielkie dziedzictwo kulturowe… CDN.